“Toen we in groep 6 zaten, was er eens een ruzie waar de hele klas bij betrokken was. We speelden het tikspel ‘politieboef’. Iemand duwde een ander te hard tijdens het spel en de partijen gingen uit elkaar om de eigen achterban te mobiliseren. Het was groep tegen groep en het ging van slaan tot schoppen. ”
Tobi Snijders, 10 jaar uit groep 7, vertelt in het artikel in de krant over zijn rol als coach op de Juliana van Stolbergschool in Hoogeveen. Als coach is hij de verbindende factor in de klas, samen met nog enkele kinderen, en heeft hij de taak om conflicten op te lossen.
Hij doet dit door vragen te stellen aan beide partijen:
- Wat is er gebeurd?
- Wat dacht je en hoe voelde je je toen?
- Wat is de oplossing die je zoekt?
“Het probleem van de ruzie in groep 6 was dat de ene klasgenoot niet expres ruw was geweest en daarom geen sorry zei. De ander had pijn en wilde een verontschuldiging. De dader was boos en had het niet zo bedoeld, de andere partij had niet moeten weglopen. Het slachtoffer was verdrietig, had zich pijn gedaan, omdat er te hard aan ‘m was gerukt. Ze wilden eerst niet meewerken aan een oplossing, maar uiteindelijk is het gelukt en de partijen hebben sorry gezegd.”
Een prachtig voorbeeld van kinderen die ruzies zelf op moeten lossen. Deze aanpak komt uit Engeland en heet ‘restorative practice’. Het komt uit de justitiële wereld waarin dader en slachtoffer zich verdiepen in elkaars perspectieven om tot een gezamenlijke oplossing te komen.
De bedoeling van deze aanpak is dat mensen zelf positieve en gezonde relaties opbouwen, problemen oplossen en schade herstellen. Dit gebeurt vooral door het gevoel van saamhorigheid en wederzijds begrip te stimuleren, én door de verbinding te zoeken.
In Hoogeveen heet het ‘de verbindende aanpak’ en dat gaat verder dan ruzies oplossen. De kinderen op school hebben wekelijks momenten waarin ze mogen vertellen wat hen op het hart ligt. Hiermee ontstaat een open sfeer en oefenen ze luistervaardigheden. Dit komt van pas als er wél een conflict is.
Fantastisch vind ik dit.
De verbindende aanpak lijkt me ook heel praktisch voor volwassenen in werksituaties. Het doet me denken aan de open frame verhalen tijdens de NLP-opleidingen die ik heb gevolgd. Momenten aan het begin van de dag waarbij je iets mag vertellen over dat waar je blij van wordt, verdrietig over bent of wat dan ook. Het zorgt voor diepgang in gesprekken en je leert elkaar hierdoor beter kennen, is mijn ervaring.
Dus … pas deze methode ook toe op het werk als er een verschil van mening is.
Het gaat om breder leren kijken, denken en doen.
Het gaat om elkaar leren begrijpen en betere beslissingen nemen.
Wil jij eerst jezelf beter leren begrijpen en je eigen coach zijn? Wat je kunt doen om duidelijkheid te scheppen in wederzijdse verwachtingen? Hoe je open verwachtingen bespreekbaar maakt en positieve feedback geeft?
Geef een antwoord